Wpis VII

        Biegłam przez ulice, na Których wciąż nie było zbyt dużo ludzi? Uliczki mieszały się między Sobą tak bardzo, że gdybym się wtedy zatrzymała to z pewnością nie Wiedziałabym gdzie jestem. Poznałam dopiero bramę do parku. Szybko ją minęłam i w kilka sekund znalazłam się przy drzewie. Wypatrzyłam z Daleka znajomą postać stojącą spokojnie na moście, lecz gdy dobiegłam Do niego wpadłam prosto w jego ręce, które złapały mnie i Podtrzymały. Podniósł mnie jednak trzymał nadal. Nie byłam zmęczona, Ale trochę kręciło mi się w głowie. Popatrzyłam na niego i Uśmiechnęłam się, a on to odwzajemnił ciepłym i przyjemnym. Odsunęłam się od niego i zapytałam z wyczekiwaniem:

-Idziemy? -Byłam równie podekscytowana jak i zniecierpliwiona, lecz Marek Tylko złapał mnie za rękę i skierował ku wyjściu. Niczego nie mówił, Co wydawało mi się trochę dziwne, ale co poradzić?.. Gdy skręciliśmy Za róg ulicy "z Lodami" odezwał się:

-Mam nadzieję, że nie masz większej torby? -Uśmiechnęłam się szerzej, Jeżeli to było możliwe i odpowiedziałam dowcipnie:

-Jeżeli nie policzysz mnie to wyjdzie ci piękne okrągłe zero. –Oboje Zaczęliśmy się śmiać. -Mam pytanie... -Marek spojrzał na mnie Wyczekująco, a ja zapytałam: -Czy nie powinniśmy przyspieszyć? Przecież Freedemanowie mieszkają na drugim końcu miasta.

-Oni tak, ale stacja kolejowa nie. -Popatrzyłam na Marka tak jakby Powiedział, że jest z innej planety i zapytałam:

-Jedziemy pociągiem?! -Nie wiedziałam jak to mogło się stać! A chcę Przypomnieć, że panicznie boję się pociągów.

-Nie chciałem ci mówić, ale według ciebie jak mamy się dostać nad Morze? Wybacz mi to. -Nie byłam zła, lecz zdziwiona i przerażona. Stanęłam, wpatrując się w wybrukowany chodnik przy starym sklepiku. Marek odezwał się ciepło i miękko do mnie jak powiew wiatru, który Pociesza i przynosi otuchę.

-Nie bój się, nie opuszczę cię. Obiecuję. -O dziwo przestałam się Bać się i zaczęłam iść dalej. W życiu nie pomyślałabym, że coś, a tym Bardziej ktoś może przekonać mnie do jazdy tą przeklętą maszyną Zła, a jemu się udało. Niewiarygodne.

               Szliśmy spokojnie przez budzące się dopiero ulice i kamienice...

Widzę siebie w kryształowym lustrze moich niedoskonałości. Widzę tylko czarną smugę, która zatapia moje ciało w odmętach wiecznych męk. Nić mojego życia została zniszczona, lecz nie rozpadła się. Krążę z Nią w świecie pełnym bólu i cierpień. Każdy krok może być moim ostatnim, a każde słowo może przynieść mi Wieczne potępienie. Stoję sama między górą, a przepaścią. Między miłością, a Rozsądkiem. Wszystkie chwile, które znałam, jako wspaniałe łabędzie zniknęły. Została tylko nadzieja, że kiedyś znów mnie pokochasz.

               -To wspaniałe. Nie wiedziałem, że umiesz pisać wiersze. –Powiedział Marek po tym jak wyrecytowałam mu mój wiersz. Nie była pewna czy Powiedzieć mu o mojej małej pasji, ale w końcu ufam mu i bardzo go lubię, Więc czemu nie powiedzieć mu o tym. -Dziwię się, że nie powiedziałaś Mi tego wcześniej. To przecież wspaniały i wzruszający wiersz. Bardzo Mi się spodobał. Najpiękniejsze w tym wierszu jest to, że mówi o Straconej, lecz nieporzuconej miłości.

-Dziękuję. -Marek nagle zrobił się przygnębiony. Spojrzałam na niego Jednak nie chciał spojrzeć mi w oczy. Wślizgnęłam się pod jego ramię I przytuliłam się. Wtedy dopiero na mnie spojrzał i uśmiechnął się Do mnie ciepło, gdy zobaczył mój radosny wyraz twarz. Coś go trapiło Jednak teraz nie jest pora bym o to pytała. Gdy o tym pomyślałam Mijaliśmy właśnie wejście na stację. Szliśmy prosto na peron numer 6. Odsunęłam się od Marka i spojrzałam na buchające parą bestie stojące Ciężko na torach. Nienawidziłam tych strasznych maszyn. Nagle ujrzałam Nasz cel, a z oddali ujrzałam mężczyznę z czarnymi jak węgiel oczami. Rozpoznałam rysy twarzy Dawida. Na widok Marka uśmiechnął się Przyjacielsko. Wyszedł na spotkanie z nami. Obaj przybili sobie piątkę i Dopiero wtedy Dawid odwrócił się do mnie.

-Witam Martę na pokładzie ekspresu "Wakacje" proszę wsiadać.

-był miły jednak odmienny od Marka. Uśmiechnęłam się i przywitałam z Nim ciepło, lecz po przyjemnej części musiałam wsiąść na grzbiet Mojemu, można tak powiedzieć największemu lękowi, a to wywoływało u Mnie dreszcze. Gdy patrzyłam na tą parę buchającą z ogromnych "gardeł", "pot" spływający po metalowej obudowie Ciarki mnie przechodziły.

-Musimy się zbierać. Pociąg odjeżdża za kilka minut i nie bardzo chce Mi się tu ślęczeć jeszcze dwie godziny. Chodźmy. -Ruszył w stronę Jednej z bestii o niebieskim kolorze i pozłacanych kołach. Wsiadł, a za Nim miał wsiąść Marek jednak stanął naprzeciw mnie i nic nie Mówiąc ujął moją rękę i czekał. Nie wiedziałam jak postąpić Jednak domyślałam sie poco to robi. Nie mogłam się odważyć. Dopiero Jego spojrzenie mną wstrząsnęło i przestałam sie bać się. Wszedł Przede mną jednak nie puszczał ręki. Zatrzymałam się, lecz po chwili Weszłam na pierwszy stopień, a potem jakoś poszło, znalazłam się w środku w małym korytarzu z oknami po lewej stronie. Prowadził przez Kilka metrów prosto. Był wyłożony ciemno czerwonym dywanem i brązowymi Tapetami. Szłam przez niego niezbyt szybko trzymając wciąż Marka za Rękę. Gdy wyszliśmy za zakręt puściłam jego dłoń jednak szłam Równo z nim. Zobaczyłam tylko kolejny skręt, za którym znajdowały się Przedziały. Ustawiono je w rządku, a co kilka metrów widać było Wejście do poszczególnego pomieszczenia. Nie były to odsuwane szklane Blachy jak w przypadku normalnych pociągów, lecz drewniane drzwi, które Pasowały do tapet. Mijaliśmy kolejne z nich dopóki nie zobaczyliśmy Dawida wychodzącego z tego na końcu.

-Rozmawiałem z maszynistą i powiedział, że będzie możliwie jeden Postój, ale na więcej nie ma, co liczyć. W sumie to dobrze. -Otworzył mi Drzwi i powiedział: -To nasz przedział. Wejdź, jeżeli chcesz, bo ja Muszę jeszcze pogadać z Marką. -Chodziło mu o Marka, ale mniejsza z tym. Weszłam do środka i nie mogłam uwierzyć w to, co widzę. Żeby taka Bestia kryła w sobie tyle luksusu?  Przedział był duży jak na pociąg. Po prawej stronie, przy ścianie stał mały, zrobiony z dębowego drewna Stół, a wokół niego trzy beżowe fotele. Przy stole nie było okien, Wisiał nad nim jedynie żyrandol z kryształowymi soplami odbijającymi światło. Jednak po prawej stronie była niewielka biblioteczka i kredens Oraz w samym roku przy małej szafce stał czwarty, rozkładany fotel o Ciemno krwistym kolorze. Biblioteczka mimo swojego rozmiaru mieściła Dość dużą ilość książek, nie była nowa, lecz bardzo dobrze zadbana, A tuż przy fotelu rozciągało się okno, przez które było widać jeszcze Peron stacji. Zasłaniała je zasłona, którą spuszczało się po Przeciwnej stronie. Podeszłam do stolika i usiadłam na jednym z foteli. Był miękki i wygodny. Położyłam obok niego torbę i zaczęłam Myśleć. Nie mogłam sie doczekać widoku morza, plaży, piasku oraz Najważniejszego - zachodu słońca. Ciekawiło mnie jedynie to gdzie Będzie owa willa Dawida i czy będzie z niej widok na morze? Nie chciałam Być dzieckiem, które zadaje tysiąc pytań zanim coś ujrzy, ale była to i Wciąż jest, część mnie. Teraz stałam się jakby bardziej rozmowna i Weselsza. Florcia miała rajzę mówiąc, że się zmieniam, ale to raczej Ktoś mnie zmienił, a nie ja sama siebie. Nagle do przedziału wszedł Dawid i zamknął drzwi.

-Dawno się nie widzieliśmy. -Usiadł na jednym z krzeseł i wyciągnął Nogi przed siebie w geście wyluzowania. -Zmieniłaś się, ale nie tylko z Wyglądu. -Popatrzył na mnie mrużąc oczy. -Stajesz się bardziej Towarzyska i chyba wiem, przez kogo. -Ciekawiło mnie wtedy tylko jedno. Skąd on mnie tak dobrze znał?! Przecież spotkaliśmy się raz... Marta Ty zapominaj ko! Przecież to D.F. W którym kochałaś się w podstawówce. Nie wierzę, że go nie poznałam, ale cóż myślałam, że to jego brat, bo w Sumie wygląda teraz identycznie. Jaka ja jestem zapominalska? Ale wypadało Wtedy coś powiedzieć:

-Możliwe, że wiesz, a możliwe, że tylko mnie nabierasz. –Uśmiechnął się Się do mnie chytro.

-Chodzi o Marka prawda? -Teraz dopiero coś się poplątało. Zestresowałam się jakby się zapytał czy dalej mi się podoba. Musiałam Wziąć się w garść, więc niewidocznie nabrałam powietrza i wyciszyłam Się. Dopiero wtedy powiedziałam:

-Chyba tak. -Dawid przechylił się w moją stronę i rzekł z Niedowierzaniem:

-Jakie tam "chyba". Raczej na pewno. Kiedy go spotkałaś? –Nie Chciałam odpowiadać, więc udawałam, że się zastanawiam jednak, gdy Wbił we mnie brązowo-złote oczy mówiące "Daj spokój!" (Identycznie przecież spojrzałam na Florcię) to odpowiedziałam:

-Na początku wakacji. Dokładnie w pierwszy dzień.

-Rozmawiałaś z nim wtedy? -I oświeciło mnie. Ta męka mogła się Skończyć gdybym powiedziała "nie odważyła się”, ale jakoś Nie chciałam jej zamykać. Musiałabym się z tym motać sama, a tak wiem, że mogę porozmawiać o tym z Dawidem, który jako jedyny spośród moich Znajomych wie o Marku.

-Tak. -Moje usta same sie otworzyły i wydobyły z siebie głos.

-I, co?! Nie bałaś się?! Nie miałaś żadnej zapory?! -Jego pytania Były dociekliwe jednak ja spokojnie odpowiedziałam:

-Może na początku, ale po chwili mi przeszło. Nawet sama sobie nie Mogłam się dziwić. Ale teraz rozmawiam z tobą i to o sprawach, o Których nigdy bym nawet słowa nie wypowiedziała miesiąc temu? –Dawid Odchylił się na fotelu i powiedział:

-Dalej możesz sobie sama wszystko poukładać. -Powiedział to i po jego Słowach do pokoju wszedł Marek.

-Załatwione! Ale nie mam pojęcia, o co było Tylek krzyku. Przecież to Twój kuzyn i gdybyś ty poszedł to z pewnością trwałoby to krócej. -Nie wiedziałam specjalnie, o co chodzi, ale miałam na tyle oleju w głowie By nie spytać. Marek usiadł na ostatnim z wolnych miejsc przy stole.

-Chcesz zagrać? -Spojrzałam na Dawida z zaciekawieniem. Wyciągnął Karty do gry z kredensu i usiadł powrotem przy stole. -Musimy z Markiem Nadrobić straconą grę jednak brakuje nam jednego gracza. -Wciąż nie Wiedziałam, w co będziemy grać. Marek dopiero mi powiedział:

-Chodzi o tysiąca. Co kilka dni spotykam się z nim na grze i razem z jego? Kuzynem gramy, ale teraz skoro nie gramy w domu to brak nam jednego gracza By toczyło się to płynnie.-Pewnie o to chodziło im przy tej rozmowie. W Każdym razie jestem dość dobra w tysiąca. Więc się zgodziłam. 

******

Przepraszam za to że tyle czasu mnie nie było ale miałam wiele roboty w domu w dodatku wyjechałam na oazę. Ale w zamian wcześniej wstawię następny rozdział. Może za dwa dni...